Co dalej?

To pytanie spędza sen z powiek niejednemu poszkodowanemu, który nie zdecydował się na pomoc prawną. Nie ma ustalonych, jasnych i prostych reguł wyliczania należnych świadczeń. Dostępne w internecie kalkulatory to jedynie fikcja, zabawka. Wysokość świadczeń zależy od konkretnych okoliczności każdej sprawy.

Wyliczenie odszkodowania jest zazwyczaj proste, łatwo bowiem obliczyć utracone zarobki w wyniku niezdolności do pracy, jeśli na L4 otrzymujesz tylko 80% uposażenia, wówczas szkodą będzie nieotrzymane 20% plus ewentualnie nagrody czy premie, które Cię ominęły. Odszkodowaniem za poniesione koszty leczenia będzie ich wartość wynikająca z rachunków.

Inaczej jest z zadośćuczynieniem, na wysokość którego ma wpływ kilkanaście, może nawet kilkadziesiąt czynników, których wszystkich nie sposób tutaj wymienić. Przykładowo, zadośćuczynienie za krzywdę doznaną w wyniku uszkodzenia ciała obejmować będzie rekompensatę za doznany uszczerbek na zdrowiu, który zazwyczaj oceniany jest procentowo choć nie jest to konieczne, za ból fizyczny i cierpienie psychiczne będące skutkiem wypadku, za konkretne skutki jakie wypadek spowodował w życiu poszkodowanego, powstanie inwalidztwa, konieczność zmiany zatrudnienia, korzystania z pomocy osób trzecich, rezygnacji z dotychczasowego stylu życia. Wysokość zadośćuczynienia zależy stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego wyrażający się w kalectwie, oszpeceniu, ograniczeniach ruchowych, ograniczeniach wykonywania czynności życia codziennego, długotrwałości choroby, cierpień, leczenia, rehabilitacji, bolesności zabiegów, dokonywanych operacji, leczenia sanatoryjnego, okresu dochodzenia do względnej sprawności, przywrócenia prawidłowych funkcji organizmu, wieku poszkodowanego, płci poszkodowanego, poczucia bezradności życiowej, niekorzystnych widoków i możliwości poszkodowanego w przyszłości i innych bardzo różnorodnych czynników, których trzeba poszukiwać przy każdej indywidualnej sprawie szczególnie z uwzględnieniem wszelkich cech poszkodowanego, jak przykładowo jego pozycja czy wykonywany przed zdarzeniem zawód. Dlatego najlepszym miernikiem wysokości zadośćuczynienia jest doświadczony radca prawny, znający aktualne orzecznictwo sądowe (wyroki) i wysokości przyznawanych przez sądy w podobnych sprawach kwot.

Najważniejsze jest podjęcie działań bezpośrednio po wypadku. Wówczas istnieją największe szanse na prawidłowe zabezpieczenie dowodów i dokumentacji, od których zależy dalszy tok sprawy: szybkość i łatwość uzyskania świadczeń oraz ich wysokość. W przypadku wypadku komunikacyjnego do dowodów takich należą: dane świadków wypadku, fotografie miejsca zdarzenia, urzędowa notatka policyjna zez zdarzenia, protokół wypadku, protokoły przesłuchań świadków, dokumentacja medyczna z karetki, izby przyjęć, szpitala, lekarza prowadzącego, rehabilitacji, wyniki przeprowadzonych badań, skierowania, zwolnienia lekarskie oraz paragony, rachunki czy faktury za leczenie: wizyty lekarskie, badania, rehabilitację, sprzęt ortopedyczny, lekarstwa, opatrunki, za przejazdy związane z leczeniem komunikacją miejską (bilety) czy taksówką, za przedmioty, które zostały kupione w miejsce rzeczy, które uległy zniszczeniu w wypadku: odzież, zegarek, obuwie, okulary, etc.

Zgłoszenie szkody może nastąpić w różnym czasie, w zależności od podstawy prawnej żądania odszkodowania. Zgłoszenie takie nie musi mieć miejsca od razu po wypadku natomiast należy pamiętać, że dochodzenie swoich praw na drodze sądowej musi nastąpić przed upływem 3 lat od wypadku (co do zasady, choć są wyjątki), w niektórych przypadkach można żądać odszkodowania do 20 lat od wypadku. W przypadku osób małoletnich roszczenia o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletności. Nie należy więc zanadto zwlekać ze zgłoszeniem szkody aby nie doprowadzić do przedawnienia swoich roszczeń. Zgłosić szkodę i żądania najlepiej w formie wezwania do zapłaty (w sprawach o odszkodowanie za wypadek) lub wniosku o wypłatę odszkodowania (np. w sprawach wywłaszczeniowych lub ubezpieczeń społecznych).

Uwaga! Zaniechanie wezwania do zapłaty może, w przypadku późniejszego sporu sądowego, narazić poszkodowanego na konieczność zapłaty kosztów procesu za przeciwnika sporu nawet jeżeli poszkodowany wygra sprawę.